Drzewo jest podstawowym elementem przyrody, a także źródłem życia. Nie bez powodu mówi się przecież, że lasy to płuca Ziemi. Od wieków drzewa są w centrum zainteresowania człowieka, a w kulturze celtyckiej, aż do końca I wieku n.e., odgrywały wręcz sakralną rolę. Człowiek czuł głęboką więź z duchami drzew, modlił się do nich, a nawet utożsamiał z nimi swoje bóstwa.
W istniejących dzisiaj kulturach pierwotnych drzewa w dalszym ciągu są przedmiotem kultu i odczuwa się wobec nich naprawdę silne emocje. Już starożytni podkreślali podobieństwa między drzewami a człowiekiem, szukając daleko idących analogii. Dla przykładu za odpowiednik głowy uznawano korzenie, członków - gałęzie, korpusu - pień, a myśli i czynów - liście oraz owoce. Żyjący w starożytnej Europie Galatowie, Helweci, Arwernowie, Bretończycy czy Galowie, należący do plemion celtyckich, swoje życiowe sukcesy i porażki ściśle łączyli właśnie z życiem drzew, które obficie porastały tereny ich zamieszkania. Druidom udało się stworzyć bardzo szczegółowy kalendarz, oparty na fazach Księżyca, cyklu słonecznym oraz konstelacjach gwiezdnych, ściśle związany z rozmaitymi gatunkami drzew. Wierzono, że osoba urodzona w przedziale odpowiadającym danemu drzewu posiada cechy dla niego charakterystyczne.
Podział roku według kalendarza celtyckiego jest następujący: